Samenwerken in een team is natuurlijk gericht op het realiseren van doelstellingen en resultaten. Maar als je samenwerkt in een team, is het ook goed om van tijd tot tijd met elkaar te delen wat je in beweging zet, wat je drijfveren zijn en wat je inspireert. Dat zijn niet altijd de gesprekken die je vanzelfsprekend voert aan de vergadertafel. Maar waarom wachten tot de georganiseerde teambuildingsdag? Het komt niet altijd uit, maar zo nu en dan als start of afronding van een vergadering of bijeenkomst. Of als food for thought bij een lunchoverleg.
De mens achter…
Het wordt te vaak vergeten. Ik ben er van overtuigd dat je elkaar meer gaat begrijpen, dat er meer ruimte ontstaat om de mens achter de manager of de medewerker te leren zien. Het zijn de zachte kanten van de samenwerking. Die zijn het lastigst te managen, maar we weten allemaal: ze zijn er toch. En dan kun je de zachte kanten mee laten bewegen of tegen laten bewegen in het proces van je team. Als begeleider of manager van een team kun je daar zelf in voorop gaan. Natuurlijk is dat kwetsbaar, want je laat je zelf zien. Maar ik zou met minder geen genoegen nemen van mijn leidinggevende. Want te vaak worden we gedwongen in een neutrale en zogenaamd professionele houding. Je eigenheid (ook je opvoeding en je levensovertuiging) moet je dan volgens mij niet angstvallig verstoppen, maar mag je juist respectvol bespreekbaar maken. Natuurlijk binnen de grenzen van wat passend is.
En je hoeft het natuurlijk niet eens te zijn met datgene wat ingebracht wordt, maar je kunt er wel wat van leren, op zijn minst over je collega’s. Het is toch mooi als een collega deelt wat hem heeft beziggehouden tijdens de Ramadan. Of een andere collega die deelt wat haar heeft geraakt in een concert of in een film. Soms helpt het om gewoon te starten met een goede vraag aan elkaar. Denk bijvoorbeeld aan de vragen van Pickwick of in kaartensets, zoals ‘Openhartig’.
Een tekst die mij inspireert 
Pas verzorgde ik een DISC-workshop bij een bedrijf. Ik startte na de gebruikelijke kennismaking en afspraken met een tekst van Nelson Mandela die mij inspireert als het gaat om het authentiek zijn en jezelf zijn te midden van de groep. DISC gaat per slot van rekening over het leren begrijpen van elkaars gedrag en hoe je dat effectief kan inzetten (zonder oordeel). Dus dat sloot goed aan. Met de tekst van Nelson Mandela en twee vragen hadden we eigenlijk het hele programma kunnen vullen. We beperkten ons tot 20 minuten. De vragen waren:
- Wat zegt deze tekst over de waarde van mensen en hun gedrag?
- Wat kun jij bijdragen aan de groep? Wat maakt jou uniek?
De tekst van Nelson Mandela was de tekst die hij las bij zijn inauguratie als president in 1994 (hij citeert uit ‘Return to Love’ van Marianne Williamson). En je hoeft geen Zuid-Afrikaan of christen te zijn om hier iets mee te kunnen.
Onze diepste angst, is niet dat we onmachtig zouden zijn. Onze diepste angst betreft juist onze niet te meten kracht. Niet de duisternis, maar het licht in ons is wat we het meeste vrezen.
We vragen onszelf af: Wie ben ik wel om mezelf briljant, schitterend, begaafd, geweldig te achten. Maar waarom zou je dat niet zijn. Je bent een kind van God. Je dient de wereld niet door jezelf klein te houden. Er wordt geen licht verspreid, als de mensen om je heen, hun zekerheid ontlenen aan jouw kleinheid.
We zijn bestemd om te stralen, zoals kinderen dat doen. We zijn geboren om de glorie Gods die in ons is te openbaren. Die glorie is niet slechts in enkelen, maar in ieder mens aanwezig. En als we ons licht laten schijnen, schept dat voor de ander de mogelijkheid hetzelfde te doen.
Als we van onze diepste angst bevrijd zijn, zal alleen al onze nabijheid anderen bevrijden.
Door te delen wat jou raakt, leer je elkaar meer kennen. Door te laten zien wat jou betekenis geeft, kun je ook meer voor elkaar van betekenis zijn. Dat is kwetsbaar en krachtig tegelijk.
Bij deze!